YILLAR ÖTESİNE YOLCULUK

 YILLAR ÖTESİNE YOLCULUK

Yirmi altı Mart Pazartesi günü akşamı Ahmet Ümit’in ‘Kırlangıç Çığlığı’ romanını okuyordum. Bir ara gözlerim sulanmaya başladı. Okuduğum sayfaya, kitap ayracını koydum ve koltuğumda gerilmeye başladım. Dakikalarca öylece evimin tavanına bakıyordum, yine eski günleri düşünerek, anılar gözlerimin önünden bir film şeridi gibi geçiyordu.

Bilgisayarım açık, hafiften müzik dinliyordum. Spotify’da, This Is JS Bach’ın “Unaccompaied cello” çalıyordu. Kemanın sesi ruhumu okşuyordu. Keman sesini her zaman sevmişimdir. Keman ve arada piyanonun tuşlarının çıkarttığı seslerle kendimi doğada, vadide dolaşan kelebekler, bal arısının gelincik lalesinin birine konmuş çiçekten bal emiyor misali, kalbimin, o arıyla, kelebekle birlikte attığını hissederim.
Sonra bir ara gözlerimi ovalamaya başladım ve müziği kapattım. Belgelerime girip arşivimde bulunan eski ağaların resimlerine bakmaya başladım. Çok değerli büyüklerimiz aramızdan göçmüşler

.Son yıllarda bir merak sardı işte; Eski, yaşlı dostların fotoğraflarını taratıp, bilgisayarımda bir dosya haline getirip arada geçmiş yılları anıyorum. Keşke çok seneler önce bu işi yapsaymışım diye kendime de kızmıyor değilim.
Gerçi terzilik yıllarımda bu işlerle uğraşmak için fırsatım da olmuyordu. Bu işlere zaman ayırmam için de geç kalmış sayılmam.
Terzilik yıllarımda biraz siyasetle de uğraştım. Siyaset yaptığım yıllarda Alaçatı çok bakir bir kasabaydı ama üreten bir kasabaydı.  Son yıllardaki gibi tüketen bir kasaba değildi. Diktiğim elbise paralarını tütün parasında aldığım yıllardı.

Nedense kendimden yaşlı olan insanlarla sohbet etmeyi çok severdim.

Bu gün de aynı. Çünkü onlarda yaşanmış hayatlar var. Gerçekleştiremediklerini yapmak isteyip de yapamadıklarını onlardan dinlemek...
Size nasihat ederler. Bir filozof gibi, o kadar güzel anlatırlar ki ağzınız açık onları dinlersiniz. Dinlerken de hiç sıkılmazsınız.

Süleyman Akkaya, Ayhan Tezcan, Nevin Tezcan, Yusuf Ağa, Özen, Selim Ağa Özen, Kazım Ağa Tınaz, Abdullah Ağa Tınaz, Ferit Koparal, Ahmet Pınarcı. Kimi Selanik göçmeni, kimi Yugoslavya, Arnavutluk göçmeni. Kimse kimseyle kavga etmez herkes birbirine saygılıydı.

Seçimlerde birkaç gün yarış yapılır seçimlerden sonra yine eskisi gibi birbirlerine sarılırlardı.
Süleyman Akkaya sanki bir tarih öğretmeni gibi dükkânda tarih dersi verir gibi anlatırdı. Kendisine sorardım. “Süleyman ağabey bu bilgileri nereden öğrendin ki bu kadar ezbere biliyorsun diye”.
“Ömer ben her gün bir Cumhuriyet Gazetesi okuyorum yavrum” diye hitap ederdi bana.
Nevin Tezcan aynı öyle, çok zaman bir konuda tartışırdık hemen evine gider bir ansiklopedi ile gelirdi dükkâna. Kitabı açar ve bize gösterirdi. Biz de kitapta yazıyor diye mat olurduk. Bu kadar bilgili, kitap, gazete okuyan insanlardı.

Şimdiki zaman ise internet zamanı duyduklarımız ve internette sosyal medyada yapılan yazılara “pek değer vermeyin. Yanlış bilgidir.” diye okuyoruz.

Alaçatı ağalarının resimlerine baktıktan sonra bu düşüncelerimi sizlerle paylaşmak istedim.

Kalın sağlıcakla.

 

 24.05.2013 yılında yazmış olduğum yazım
 

ÇEŞME’NİN SESİ KISILDI

1980 Askeri darbesinden sonra Sosyal Demokrat Halkçı Partisi ile birleşen Cumhuriyet Halk Partisi Çeşme’de 30, Alaçatı’da 35 yıldır iktidarını sürdürüyor. Hatta son iki dönem üyelerin değil de parti genel merkezin belirlediği başkan adaylıklarına rağmen seçimi kazanmaya devam ediyor. Hiç kimse yurttaş olarak bu duruma itiraz etmiyor ya da etmeye çekiniyor.

Cumhuriyet Halk Partisi Devlet kuran bir partidir. Mustafa Kemal Atatürk’ün kurduğu bu parti dalında uzman olan iki değerli insan Hasan Âli Yücel, İsmail Hakkı Tonguç ile Türkiye’nin köylerini gezerek ayrıntılı raporlar oluşturup daha sonra yasa ile Köy Enstitülerini kurmuşlar. Her okulda okutulan derslerinin yanı sıra tarım, marangozluk, inşaat, köylerin ihtiyacı olan her meslekten kurslar veriliyordu. Otuz beş yıl önce Çeşme İnkılap Caddesinde yürürken sırayla terziler, manifaturacılar, nalbant dükkanları, fırıncı, kalaycılar vardı. Bu dükkanlarda dünyanın en güzel sohbetleri yaşanırdı. Sohbet anlarında dükkanın önünden bağırarak “havadis” “yazıyor, yazıyor” sloganlarıyla gazete satıcıları sehpanın üstüne gazeteyi bırakıp, “dönüşte parasını alırım” deyip çıkardı mekânlardan. Bu dükkanlar artık kalmadı, devam ettirtemedik gibi şeyler söyleyerek işin içinden çıkılmaması lazım. Sogulamalıyız! Tüketen bir nesille karşı karşıyayız. Üreten nesil nasıl oluruz?

Hasan Âli Yücel, bütün dünya klasiklerini Türkçe’ye çevirtmiş, yurttaş okusun ve bilgilensin diye. 1990 yılında yayın hayatına başlayan “YENİ ÇEŞME” Gazetesi sahibi Sayın Aydın Korkmaz, gazetesinin yayınlanmasının durdurulduğunu açıkladı. Haberi okuyunca başımdan aşağıya haşlak su döküldüğünü hissettim. Kolay değil, arkadaş ömrünün yarısını kesinlikle adliye koridorlarında geçmiştir. Aydın Korkmaz çok mücadeleci bir kimliğine sahip. Çok direndi. Elli bin nüfuslu Çeşme “Yeni Çeşme” gazetesine sahip çıkamadık. İnşallah bir çaresi bulunur yeniden yayın hayatına devam eder. Gazeteyi eline alıp o mürekkep kokusunu koklamak ne güzel bir şeydir. Dijitalde bunları anlayamayız. 

Gelelim siyasete 35 yıldır Çeşme’de Sosyal Demokratlar iktidarda. Edebiyat günleri kaç defa yapıldığını bilen var mı? Çeşme gibi aydın, çağdaş bir ilçede belediyenin çağdaş bir kütüphanesi olmaz mı? Çeşme’de kaç tane kitabevi var? Alaçatı’da bir tane var kendimden biliyorum. Peki ben de kiracı olsaydım eğer yaşama şansım var mıydı? Eski terzi olduğum için dikkatimi çeken bir diğer meslek dalı da terziler. Yüksek kiralar yüzünden terzi sıkıntısı var. Teziler artık elbise dikmiyor. Pantolon paçası kısaltıp femuar dikiyor. Kaybolan birçok meslek dalı gibi terzilik mesleği de kaybolmaya yüz tutmuş. Berberler ona keza. Onlar da yolun sonuna yaklaşıyorlar. Bu meslek de biterse Manisa Tarzan’ı gibi koca koca sakallarımızla yollarda gezeriz. Eski bir terzi, şimdilerin kitapçısı olarak yetkililere ve Sosyal Demokrat Partili yöneticilerimize buradan duyurmuş olayım.

#Gazetemkapanmasın#  #kitapçımkapanmasın#