İnsanlık, çağlar boyunca mutlu olmanın peşinde koşup, mutlu olacağına inandığı olgu ve oluşumların olabilirlik ihtimaline uzak ya da yakın mesafede olduğuna bakmaksızın kendi önüne hedef olarak koyup, o yeni hedeflere ulaşmak için sürekli bir mücadele vermiştir. Ancak her nedense elinin altında olan ve her an ulaşabileceği mutlulukları, ya fark edememiş, ya da yeterince önemsememiştir.
Ben de yıllarca yapmış olduğum işimden hep mutlu olmuşumdur. Ta ki geride bıraktığımız beş yıl öncesine kadar. Son beş yıldır işimin başında olduğum günlerde sağımda bir meyhane, solumda bir meyhane akşam saat 19:00’dan 00:00’ye kadar yüksek volümlü müzik yaparak çok gürültü yaratmaktalar. İnsan mesleğinden nasıl soğumasın? Kendi kendime: “Olsun! Üç ay değil mi bu? Sık dişini. Nasıl olsa üç ay çabuk geçer” diye mutlu olmaya çalışıyorum ama yine de mutsuzum.
Geçtiğimiz günlerde dükkânımın önünde imza günü düzenledim. İmza gününden iki saat önce iki mekân sahiplerinin yanlarına gidip arkadaşlar çok yüksek volümlü müzik yapıyorsunuz bu akşam sizlerden çok rica ediyorum, saat On’a kadar kısık müzik yapar mısınız? Diyerek ricada bulundum. İki mekân sahibi de tabi Ömer ağabey, sen rica edersin de biz müzik sesini kısmaz mıyız hiç? diyerek bana lütufta bulundular. Ama saat yirmi birde müzik sesi yine tam gaz açıldı. Yazarla konuşmalarımızı bağırarak yapsak da anlaşamıyorduk.
Peki, ben nasıl mutlu olurum diye tekrar düşünmeye başladım. Mutsuzum arkadaşlar, mutsuzum. Kitaplarım olmazsa ben yaşamayım daha iyi diye stresten karın ağrılarım başlıyor. Ne yapayım arkadaşlar pes mi edeyim yenildik mi diyeyim. Evet artık pes etmek istiyorum. Alaçatı’da kaç tane kitapçı dükkânı var? On bir bin nüfuslu Alaçatı kitapsız mı kalsın? Kitabevimi yeni gören okurlar “Aman ne güzel bir kitapçı bulduk” diyerek “Ne olur bu dükkanı yaşatın” diyorlar. Nasıl yaşatırım bu gürültü içerisinde, imkanı var mı?
Dün akşam komşu meyhane sahiplerine tekrar ricada bulundum. Biraz müzik sesini kısar mısınız? diye bana ne desinler beğenirsiniz? “Ömer ağabey çok haklısın ben kısık sesle müzik yapmak istiyorum fakat diğer arkadaşlar müziğin sesini açıyorlar müşterilerim biz sizin müziğinizi dinlemek istiyoruz biraz daha sesini açar mısınız dediklerinde ben de müziğin sesini mecburen yükseltiyorum.” Diğer mekân sahibine de gittim bak arkadaşlar siz yüksek müzik yaptığınız için benim komşum da mecburen sizin müziklerinizi bastırmak için müziklerinin sesini açıyorlarmış dedim. “Ömer ağabey onların canlı müzik ruhsatları var onlar açmasın biz de açmayız” dediler. Yani benimle futbol topu gibi oynuyorlar. İşimi çok seviyorum, işimden çok mutluyum. Elim ayağım tutana kadar Kitabevimde mutlu olmak istiyorum. Herkes de mutlu olsun. Çeşme’de yaşayan bizler, birbirimize saygılı olursak neden mutlu yaşamayalım?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.